Bir ev nasıl yuva olur: Kalbimizin attığı yer, yuvamızdır

Bir ev ile aile olunur. Sonra o ev, o aileye yuva olur.
Yuva bir araya gelinen, toplanılan mekandır. Dört duvardan öte aile bağlarını bir arada tutan, anıları bir albüm gibi biriktiren sıcak bir alemdir.
Bu alemin vazgeçilmezleri kadın ve erkek, anne ve baba, aileyi yuva yapan çocuklar, hepsi birlikte…

Evi bırakınca, taşınınca, satınca, yuvayı dağıtırsın, bağları koparırsın. Her bir aile üyesinin gönülden rızası yoksa evin dağılmasında, bırakılmasında, o zaman yuva da son bulur, anlamlı anılar da yok olur. Belki de o yüzden büyüklerimiz “Yuvayı dişi kuş yapar” demiş, belki de her insanın içinde var olan dişil enerjiyi söylemiş.

Dişil enerji sevgi, şefkat, hoşgörü ve kabulün yansıması…
Eril enerji yıkıp yeniden yaratan gücün temsili…
İkisi de gerekli!
İkisi birlikte uyumlu, ahenkli ise ev kalır, yuva olur, aile büyür, anılar çoğalır sevgiyle.

Kadın ve erkek arasında sevgi bitmişse, tükenmişse bir sebeple, nedeni bilinmez eril yıkar. Ayrıca evi dağıtan, görünenin ötesinde bilinmeyen dinamikler, karmalar da olabilir. Elbette hepsi yaşam dersi. Belki de birliği, beraberliği, ailenin kıymetini anlamamın imtihanı…

Siz siz olun yerine yenisini, bir başkasını koymadan yıkmayın evi, dağıtmayın yuvayı, yok etmeyin aileyi… Birlikte olmanın, bir arada anları paylaşabilmenin kıymeti paha biçilmez.
Kısacası ev deyip geçmeyin! Eve de tutunmayın.

Sadece yaşadığınız yerin, ait hissettiğiniz, anılar biriktirdiğiniz mekanın kıymetini bilin.
Gönülden sevdiğimiz, mutlu olduğumuz evlerde, “Yuvam” dediğimiz mekanlarda yaşamamızı dilerim.